Wat is een gezond BMI?
Om vast te kunnen stellen of iemand kampt met overgewicht, wordt al jaren de BMI als graadmeter gebruikt. De afkorting BMI staat voor Body Mass Index, een methode om rekenkundig te bepalen in hoeverre iemand een gezond gewicht heeft. Men spreekt ook wel van de Quetelet Index (QI), vernoemd naar de bedenker ervan: Adolphe Quetelet. Deze Belgische astronoom, wiskundige, statisticus en socioloog (1796 – 1874) bedacht een methode om het gewicht van mensen in te delen op basis van de lichaamslengte. De waarde van de BMI is gelijk aan de massa van het lichaam (in kilogram) gedeeld door het kwadraat van de lengte (in meter).
De waarden en hun betekenis
Wanneer iemand zwaarder wordt, zal de uitkomst van de hierboven genoemde formule ook hoger zijn. Op grond van dat gegeven kan een tabel worden gemaakt met bepaalde grenswaarden. Het uitgangspunt is dat iemand met een BMI-waarde tussen 18,5 en 25 een normaal lichaamsgewicht heeft. Wanneer de BMI tot onder de waarde van 18,5 zakt, is er sprake van ondergewicht. Met een BMI-waarde van 25 tot 27 heb je licht overgewicht en bij een waarde van 27 tot 30 spreekt men van matig overgewicht. Is de BMI-waarde tussen 30 en 40, dan heeft de persoon ernstig overgewicht en bij een waarde boven de 40 is sprake van ziekelijk overgewicht, ook wel ernstige obesitas genoemd.
Voorbehoud
Voor de meeste mensen is het bovenstaande een goede leidraad om te bepalen in hoeverre men een gezond gewicht heeft. Wanneer de leeftijd van de persoon in kwestie echter boven de 70 jaar ligt, is deze methode niet meer beschikt. De lichaamslengte neemt dan namelijk geleidelijk af, waardoor een vertekend beeld ontstaat. Bovendien verandert in die fase ook de samenstelling van het lichaam. Ook voor het vaststellen van overgewicht bij kinderen moet een andere berekening worden gemaakt. Kinderen hebben nog niet de uiteindelijke lichaamslengte en bovendien gelden voor kinderen heel andere normen bij het bepalen van de mate van overgewicht.
Kritische noot
Het bepalen van de BMI-waarde geeft niet in alle gevallen uitsluitsel over een gezond lichaamsgewicht. Iemand die veel sport, ontwikkeld sterke spieren. Spierweefsel weegt meer dan vet. Iemand heeft dus een hoger lichaamsgewicht, terwijl er veel minder sprake is van vet. Dat is een gezonde situatie, die ten onrechte als riskant zou kunnen worden beschreven. Het omgekeerde komt ook voor: mensen met een laag lichaamsgewicht zouden best (te) veel buikvetten kunnen hebben en daardoor een hoger risico kunnen lopen op hart- en vaatziekten of diabetes type 2.
Buikomvang
Het is daarom verstandig om niet alleen de lengte en het gewicht te meten, maar ook de buikomvang. Voor een volwassen vrouw geldt dat de buikomvang onder de 88 centimeter moet zijn. Mannen mogen maximaal een buikomvang van 102 centimeter hebben. Komt de waarde daarboven, dan kan er sprake zijn van een verhoogd gezondheidsrisico. Je meet de buikomtrek simpel door rechtop te gaan staan en vervolgens met een meetlint de omtrek van het lichaam te meten ter hoogte van de navel.
